The stories of emigrated women
The material prepared by me – “Motherless Georgia or Stories of Immigrant Women” – is about women who have emigrated from Georgia, who sacrificed a lot striving to protect their children and families and to secure a better future.
The article covers the stories of five women. Each of them is different from the others, but they share a common pain. All of them emigrated due to economic and social problems. Each of them feels pain and misses her family, homeland and the loved ones.
This problem is acute in Georgia. Women who intended to emigrate for three or four years, stayed for ten to fifteen years and now are unable to return. The statistics are alarming. In 2022 alone, 48,162 women emigrated.
My goal is that more people hear the story of these women. Emigration has somehow become an indivisible part of our country and the only way to survive. This needs to be changed!
Women should have other options; our country should have other options. We should not be obliged to leave our homeland and go to a foreign land, work in the most difficult conditions and miss each other for years.
If you read this story, if at least one woman’s story moves you, please do everything you can. Discuss it, think about it, join us to change the future of this country and rescue women from oppression, psychological suffering, physical pain and many other troubles.
Like the heroes of my story, I also have hope that one day they will be able to return to their homeland and join their families. But to achieve this, there is still a battle to fight.
About the Author
Ano Tvildiani is a 22-year-old writer and journalist. She gained recognition by publishing her first novel at the age of 19. She is currently working on her second novel. Ano aspires to further develop her writing and journalism skills in order to achieve success in this field. Her interests extend to world history and politics, and she plans to research these topics extensively.
Geschichten von Auswanderinnen
Mein Beitrag „Mutterloses Georgien oder die Geschichte der Auswanderinnen“ bezieht sich auf aus Georgien ausgewanderte Frauen, die zum Schutz und zur Rettung ihrer Kinder ein großes Opfer geleistet haben.
Im Artikel lesen wir die Geschichte von fünf Frauen. Auch wenn alle fünf Geschichten sich unterscheiden, verbindet sie ein gemeinsamer Schmerz. Alle sind wegen wirtschaftlicher und sozialer Probleme ausgewandert. Jeder tut es weh und jede vermisst ihre Familie, ihre Heimat und liebe Menschen.
Dieses Problem ist gerade sehr akut in Georgien. Frauen, die 3 bis 4 Jahre auswandert wollen, bleiben 10 bis 15 Jahre oder kommen gar nicht mehr zurück. Die Statistik ist alarmierend. Im Jahr 2022 sind bereits 48 162 Frauen ausgewandert.
Mein Ziel ist es, die Geschichte dieser Frauen mit vielen Menschen zu teilen. Auswanderung scheint zu einem unzertrennlichen Bestandteil unseres Landes und zum einzigen Rettungsweg geworden zu sein. Das muss sich ändern!
Frauen brauchen eine andere Lösung, unser Land braucht einen anderen Weg. Wir sind nicht verpflichtet, unsere Heimat zu verlassen und ins Ausland zu gehen, unter schwersten Bedingungen zu arbeiten und jahrelang unsere Liebsten zu vermissen.
Wenn Sie diese Story lesen, wenn sie die Geschichte nur einer Frau bewegt, bitte unternehmen Sie alles, was Sie können. Reden sie, tauschen Sie sich aus, handeln Sie mit uns, um die Zukunft unseres Landes zu verändern und Frauen vor Unterdrückung, psychischem Druck, körperlichem Schmerz und anderem Elend zu bewahren.
Wie auch die Protagonistinnen meines Beitrags, hoffe auch ich darauf, dass sie heute oder morgen in meine Heimat zu ihren Familien zurückzukehren können. Dafür muss man jedoch erst mal kämpfen.
ემიგრანტი ქალების ამბავი
ჩემ მიერ მომზადებული მასალა, „უდედოდ დარჩენილი საქართველო ანუ ემიგრანტი ქალების ამბავი“, შეეხება საქართველოდან ემიგრირებულ ქალებს, რომლებმაც საკუთარი შვილებისა და ოჯახების დასაცავად და გადასარჩენად, უდიდესი მსხვერპლი გაიღეს.
სტატიაში სულ ხუთი ქალის ამბავს შეხვდებით. თითქოს ხუთივე ერთმანეთისგან განსხვავდება, მაგრამ მათ საერთო ტკივილი აერთიანებთ. ემიგრაციაში ყველა ეკონომიკური და სოციალური პრობლემების გამო გაემგზავრა. თითოეულ მათგანს სტკივა და ენატრება ოჯახი, სამშობლო, საყვარელი ადამიანები.
ეს პრობლემა საქართველოში ძალიან მწვავედ დგას. ემიგრაციაში 3-4 წლით წასული ქალები იქ 10-15 წელი რჩებიან და უკან დაბრუნებას ვერ ახერხებენ. სტატისტიკა საგანგაშოა. 2022 წლის მონაცემებით, ემიგრაციაში 48 162 ქალი წავიდა.
ჩემი მიზანია, ამ ქალების ამბავი რაც შეიძლება ბევრმა ადამიანმა გაიგოს. ემიგრაცია თითქოს ჩვენი ქვეყნის განუყოფელ ნაწილად და ერთადერთ გადარჩენის გზად იქცა, რაც აუცილებლად უნდა შეიცვალოს.
ქალებს უნდა ჰქონდეთ სხვა გზა, ჩვენს ქვეყანას უნდა ჰქონდეს სხვა გზა. ჩვენ არ ვართ ვალდებულნი, მივატოვოთ ჩვენი სამშობლო და წავიდეთ უცხო მხარეში, ვიმუშაოთ უმძიმეს პირობებში და წლების განმავლობაში გვენატრებოდეს ერთმანეთი.
თუ თქვენ ამ ამბავს წაიკითხავთ, თუ თქვენ ერთი ქალის ისტორია მაინც შეგძრავთ, გთხოვთ გააკეთეთ ყველაფერი, რაც შეგიძლიათ. ისაუბრეთ, იმსჯელეთ, იმოქმედეთ ჩვენთან ერთად, რათა შევცვალოთ ამ ქვეყნის მომავალი და გადავარჩინოთ ქალები ჩაგვრას, ფსიქოლოგიურ წნეხს, ფიზიკურ ტკივილს და უამრავ სხვა უბედურებას.
როგორც ჩემი მასალის გმირებს, მეც მაქვს იმედი, რომ დღეს თუ არა ხვალ, ისინი სამშობლოში დაბრუნებას და თავიანთ ოჯახებთან გაერთიანებას შეძლებენ. მაგრამ ამისთვის ჯერ ბრძოლაა საჭირო.
ანო ტვილდიანი, 22 წლის მწერალი და ჟურნალისტი, არის შავი ზღვის საერთაშორისო უნივერსიტეტის წარჩინებული კურსდამთავრებული, ოთხი წლის განმავლობაში სტიპენდია და წითელი დიპლომით დაამთავრა. 19 წლის ასაკში მან აღიარება მოიპოვა თავისი პირველი რომანის გამოქვეყნებით. ამჟამად იგი გულმოდგინედ მუშაობს მეორე წიგნზე. ანო მიისწრაფვის კიდევ უფრო განავითაროს წერითი და ჟურნალისტური უნარები, ამ სფეროში წარმატების მიღწევას. მისი ინტერესები ვრცელდება მსოფლიო ისტორიასა და პოლიტიკაზე და გეგმავს ამ თემების ფართოდ შესწავლას.
Historia emigrantek
Napisany przeze mnie materiał „Gruzja pozostawiona bez matki czyli historia emigrantek”, dotyczy kobiet, które wyemigrowały z Gruzji, ponosząc ogromne poświęcenie, aby chronić i ratować swoje dzieci i rodziny.
Artykuł opisuje historię pięciu kobiet, które różnią się od siebie, choć łączy je wspólny ból. Wszystkie bohaterki zdecydowały się na emigrację ze względu na problemy ekonomiczne i społeczne, których doświadczyły. Każda z nich niesie w sobie bół i tęskni za rodziną, ojczyzną, bliskimi.
Problem ten jest bardzo dotkliwy w Gruzji. Kobiety, które wyemigrowały na 3-4 lata, pozostają na emigracji przez 10-15 lat nie mając możliwości powrotu. Statystyki są alarmujące. Według danych za 2022 r. Z Gruzji wyemigrowało 48 162 kobiet.
Moim celem było dotrzeć z tą historią do jak największej liczby osób. Ewidentnie, emigracja stała integralną częścią naszego kraju i jedynym sposobem na przetrwanie, co wymaga niezbędnej zmiany.
Kobiety muszą otrzymać inną ścieżkę rozwoju, nasz kraj musi otrzymać inną ścieżkę rozwoju. Nie możemy być zobowiązani opuszczać ojczyzny i wyjeżdżać do obcego kraju, aby tam pracować w najtrudniejszych warunkach i tęsknić za sobą latami.
Jeśli przeczytacie tę historię i jeśli poruszy Was historia choćby jednej opisanej w niej kobiety, proszę zróbcie co możecie by zmienić ten stan rzeczy. Rozmawiajcie, debatujcie, działajcie razem z nami, aby zmienić przyszłość tego kraju i ocalić kobiety od ucisku, presji psychologicznej, bólu fizycznego i wielu innych nieszczęść.
Podobnie jak bohaterki mojego materiału, mam nadzieję, że będą one mogły wrócić do swojej ojczyzny i połączyć się ze swoimi rodzinami. Ale do tego potrzebna jest walka.