Ukrainian refugees in Georgia
Tamar Chkhikvadze berichtet in ihrem Aufsatz „Obdachlosigkeit in einem Kriegsland“ über die 24-jährige Anastasia. Von Kriegsbeginn bis heute durchreiste Anastasia Kraivuz 28 Städte, von ihrer Heimatstadt Dnipro bis Trowbrigde, lebte in drei Ländern und zog schließlich nach England.
„Am Morgen des 24. Februar betrat mein Vater mein Zimmer und sagte: ‚Nastia, der Krieg hat begonnen.‘“, erinnert sich Anastasia und berichtet von ihren Gefühlen. Sie sei verwirrt gewesen, habe Angst gehabt vor dem Schlaf und dem Leben. Angst vor Arbeitslosigkeit, wirtschaftlichen Problemen und auswandern zu müssen. Angst vor Trennung, ein mentales Trauma – es ist der Alltag, vor dem alle Ukrainerinnen ausgesetzt sind.
Im Interview zeigt die Autorin mit einer Online-Karte den Weg, den sie zwei Jahre lang zurückgelegt hat. Sie spricht sie mit der Bildungspsychologin und Therapeutin Ana Mikiashvili, die über das Trauma des Krieges spricht. Die Psychologin arbeitet mit Menschen, die am ukrainisch-polnischen Grenzübergang Leshno ihr Zuhause und ihre Familienangehörigen verloren haben.
Ana erklärt, wie der Krieg auf uns auswirkt, wie Körper und Psyche auf ein belastendes Erlebnis reagieren können und welche Symptome oder Störungen sich im Leben der Menschen zum manifestieren können.
„Wenn in der Ukraine Luftalarm ausgelöst wird, bekomme ich eine Nachricht auf mein Telefon, und in diesem Moment verspüre ich schreckliche Angst. Ich habe mein Zuhause vor langer Zeit verloren und habe nicht mehr das Gefühl eines eigenen Ortes, meines eigenen Zuhauses, weder in der Ukraine, noch in meiner Seele, noch irgendwo auf der Welt“, sagt Anastasia Kraivuz am Ende des Interviews.
Seit Kriegsbeginn hat Russland die Stadt Dnipro mindestens 130 Mal bombardiert. Statistiken internationaler Organisationen zufolge haben bereits rund 6 Millionen Menschen die Ukraine verlassen. 90 % der Migranten sind Frauen und Kinder.
Auf die Frage, was sie über den Russland-Ukraine-Krieg denken, antworten die in Georgien lebenden Russen in den meisten Fällen, dass sie sich nicht in die Politik einmischen.
About the Author
Tamar Chkhikvadze is a professional literary critic and journalist. She contributes as a journalist to the regional publication Chemi Kharagauli, where her articles cover topics ranging from education and human rights to environmental issues and other social concerns.
Ukrainische Flüchtlinge in Georgien
Tamar Chkhikvadze berichtet in ihrem Aufsatz „Obdachlosigkeit in einem Kriegsland“ über die 24-jährige Anastasia. Von Kriegsbeginn bis heute durchreiste Anastasia Kraivuz 28 Städte, von ihrer Heimatstadt Dnipro bis Trowbrigde, lebte in drei Ländern und zog schließlich nach England.
„Am Morgen des 24. Februar betrat mein Vater mein Zimmer und sagte: ‚Nastia, der Krieg hat begonnen.‘“, erinnert sich Anastasia und berichtet von ihren Gefühlen. Sie sei verwirrt gewesen, habe Angst gehabt vor dem Schlaf und dem Leben. Angst vor Arbeitslosigkeit, wirtschaftlichen Problemen und auswandern zu müssen. Angst vor Trennung, ein mentales Trauma – es ist der Alltag, vor dem alle Ukrainerinnen ausgesetzt sind.
Im Interview zeigt die Autorin mit einer Online-Karte den Weg, den sie zwei Jahre lang zurückgelegt hat. Sie spricht sie mit der Bildungspsychologin und Therapeutin Ana Mikiashvili, die über das Trauma des Krieges spricht. Die Psychologin arbeitet mit Menschen, die am ukrainisch-polnischen Grenzübergang Leshno ihr Zuhause und ihre Familienangehörigen verloren haben.
Ana erklärt, wie der Krieg auf uns auswirkt, wie Körper und Psyche auf ein belastendes Erlebnis reagieren können und welche Symptome oder Störungen sich im Leben der Menschen zum manifestieren können.
„Wenn in der Ukraine Luftalarm ausgelöst wird, bekomme ich eine Nachricht auf mein Telefon, und in diesem Moment verspüre ich schreckliche Angst. Ich habe mein Zuhause vor langer Zeit verloren und habe nicht mehr das Gefühl eines eigenen Ortes, meines eigenen Zuhauses, weder in der Ukraine, noch in meiner Seele, noch irgendwo auf der Welt“, sagt Anastasia Kraivuz am Ende des Interviews.
Seit Kriegsbeginn hat Russland die Stadt Dnipro mindestens 130 Mal bombardiert. Statistiken internationaler Organisationen zufolge haben bereits rund 6 Millionen Menschen die Ukraine verlassen. 90 % der Migranten sind Frauen und Kinder.
Auf die Frage, was sie über den Russland-Ukraine-Krieg denken, antworten die in Georgien lebenden Russen in den meisten Fällen, dass sie sich nicht in die Politik einmischen.
უკრაინელი ლტოლვილები საქართველოში.
თამარ ჩხიკვაძე თავის სტატიაში „ უსახლობა ომის ქვეყანაში“ 24 წლის უკრაინელი ანასტასიას შესახებ გვიამბობს. ომის დაწყებიდან დღემდე ანასტასია კრაივუზმა თავისი მშბლიური ქალაქიდან დნიპროდან ახლანდელ საცხოვრებლამდე –თროუბრიჯამდე 28 ქალაქი გაიარა, იცხოვრა სამ ქვეყანაში და ბოლოს ინგლისში გადავიდა საცხოვრებლად.
„24 თებერვლის დილას მამა ჩემს ოთახში შემოვიდა და მითხრა– ნასტია, ომი დაიწყო“- იხსენებს ანასტასია და ჟურნალისტს თავისი ემოციების შესახებ უამბობს. იყო დბნეული, შეშინებული, გეშინოდეს ძილის, სიცოცხლის, ხმების. განიცდიდე მიგრაციას, უმუშევრობას, ეკონომიკურ პრობლემებს, განშორებას, მენტალურ ტრავმას – ეს ის ყოველდღიურობაა, რომლის წინაშეც უკრაინელი ქალები დგანან.
ინტერვიუში ავტორი ონლაინ რუკის დახმარებით გვაჩვენებს იმ გზას, რომელსაც რესპონდენტი ორი წლის განმავლობაში გადის. ამავე მასალაში განათლების ფსიქოლოგსა და თერაპევტს ანა მიქიაშვილს ესაუბრება, რომელიც ომის ტრავმაზე საუბრობს. ფსიქოლოგი მუშაობდა უკრაინა–პოლონეთის საზღვარზე ლეშნოში ადამიანებთან, რომელთაც სახლი და ოჯახის წევრები დაკარგეს. ანა ხსნის თუ როგორ მოქმედებს ომი ჩვენზე, რა შეიძლება იყოს ორგანიზმის და ფსიქიკის პასუხი სტრესულ გამოცდილებაზე და რა სიმპტომების თუ აშლილობების სახით შეიძლება გამოვლინდეს ადამიანთა ცხოვრებაში.
„როცა უკრაინაში საჰაერო განგაში ირთვება, ჩემი ტელეფონიც მატყობინებს და ამ დროს საშინელი შფოთვა მეწყება. დიდი ხანია სახლი დავკარგე და საკუთარი ადგილის, საკუთარი სახლის შეგრძნება აღარც ჩემს უკრაინაში, არც ჩემს სულში და
თამარ ჩხიკვაძე პროფესიონალი ლიტერატურათმცოდნე და ჟურნალისტია. როგორც ჟურნალისტი, ის მონაწილეობს რეგიონულ გამოცემაში “ჩემი ხარაგაული”, სადაც მისი სტატიები მოიცავს განათლებისა და ადამიანის უფლებების საკითხებს, გარემოსდაცვით საკითხებსა და სხვა სოციალურ საკითხებს. თამარის მასალამ სახელწოდებით “ზემო იმერეთის სოფლების მიგრაცია-ტკივილი” დაიმსახურა 2021 წელს ამ პროექტში ერთ-ერთი ფინალისტი. მას სწავლების და სტაჟირების ღირებული გამოცდილება მოაქვს თავის საქმიანობაში
Ukraińskie chodźczynie Gruzji
Tamar Czchikwadze w swoim artykule „Bezdomność w kraju wojny“ opowiada o 24-letniej Ukraince Anastazji. Od początku wojny do dziś Anastazja Krajwuz przebyła 28 miast, od rodzinnego Dniepru do swojej obecnego miejsca zamieszkania w Trowbridge, mieszkała w trzech krajach, aż w końcu dotarła do Anglii.
„Rankiem 24 lutego ojciec wszedł do mojego pokoju i powiedział mi – Nastya, wojna się zaczęła“- wspomina Anastazja opowiadając dziennikarce o swoich emocjach. Dezorientacja, lęk nocy i życia, strach przed hałasami. Doświadczenie migracji, bezrobocia, problemów ekonomicznych, separacji, traumy mentalnej – to codzienność, z którą borykają się Ukrainki.
W wywiadzie za pomocą mapy internetowej autorka pokazuje nam drogę, jaką przebyła bohaterka jej artykułu przez ostatnie dwa lata. W tym samym materiale rozmawia z psycholożką i terapeutką Anną Mikiashvili, która opowiada o traumie wojny. Psycholożka pracowała z osobami, które straciły domy i członków rodziny w Lesznie na granicy polsko-ukraińskiej. Anna wyjaśnia, jak wojna wpływa na nas, jaka może być reakcja organizmu i psychiki na stresujące doświadczenie, jakie objawy lub zaburzenia mogą pojawić się w jej wyniku u człowieka.
„Kiedy w Ukrainie ogłasza się alarm lotniczy, dostaję także powiadomienie na telefon i zaczynam odczuwać straszny niepokój. Już dawno straciłam dom i już nie mam poczucia własnego miejsca, własnego domu, ani w mojej Ukrainie, ani w duszy, ani w żadnej części świata“ – mówi Anastasia Krajwuz na koniec wywiadu.
Od początku wojny do dziś Rosja bombardowała miasto Dniepr co najmniej 130 razy, według statystyk organizacji międzynarodowych Ukrainę opuściło już około sześć milionów ludzi. 90% migrantów to kobiety i dzieci.
Na pytanie, co myślą o wojnie rosyjsko-ukraińskiej, Rosjanie mieszkający w Gruzji w większości odpowiadają, że nie mieszają się do polityki.