Gulo Kokhodze

Die Geschichte der drei Frauen

Natia, Elene, Maia

Mein Aufsatz berichtet über die Geschichte von drei Frauen unterschiedlichen Alters. Sie hatten den Wunsch, dass ihre Geschichte von anderen verstanden und gelesen wird.

Elene, 62 Jahre alt, ist Arbeitsmigrantin, die 22 Jahre in Italien lebte und ihre Familie ernährte. Zurückgekehrt fühlt sie sich völlig fremd im eigenen Haus und unter ihren Familienangehörigen. Sie spricht im Aufsatz über die fremden Umstände. 

Natia Markoidze ist Muslimin, lebt in der Gemeinde Adigeni und erzählt von ihrem Kampf, aus religiösen Gründen keine Arbeit zu finden.

„Ich gebe den Kampf natürlich nicht auf und hoffe darauf, ein gutes Beispiel für andere zu sein“, – dieser Satz ist wichtig aus ihrer Geschichte.

Die dritte Protagonistin, Maia, ist Opfer häuslicher Gewalt. Ihr Ehemann hat sie körperlich belästigt. Sie heiratete als Minderjährige. Es ist schwer, ihre bedrückende Geschichte anzuhören, aber Maia versucht, alles zu sagen.  

Sie hat einen Appell an die Frauen: „Heiratet nicht zu früh! Ihr solltet rechtzeitig Euren Gewalttäter verlassen, denn diese Menschen ändern sich nie. Bleibt um keinen Preis bei Eurem Ehemann! Jede Frau sollte an sich glauben, geht weg! Möge ich das letzte Opfer der Gewalt sein!“

Ich denke, die Protagonistinnen meines Artikels sind Heldinnen. Allein, öffentlich über ihre Probleme zu sprechen, ist eine Heldentat.

Gulo Kokhodze

ნათია, ელენე, მაია – სამი ქალის ისტორია

დაე, მე ვიყო ბოლო და უკანსკნელი ძალადობის მსხვერპლი!

ჩემს სტატიაში მოთხრობილია სხვადასხვა ასაკის სამი ქალის განსხვავებული ისტორია. თავად ჰქონდათ სურვილი მათი ამბავი სხვებს გაეგოთ და წაეკითხათ.

62 წლის ელენე, შრომითი მიგრანტია და 22 წელი იტალიაში მუშაობდა, ოჯახს არჩენდა. უკან დაბრუნებული კი სრულიად უცხო აღმოჩნდა საკუთარ სახლში, საკუთარ ოჯახის წევრებთან. ის სტატიაში გაუცხოებულ გარემოებაზე საუბრობს. 

ნათია მარკოიძე მუსლიმია, ადიგენის მუნიციპალიტეტში ცხოვრობს  და თავის ბრძოლაზე გვიყვება, რელიგიური ნიშნით თუ როგორ ვერ დასაქმდა.

„ბრძოლას რა თქმა უნდა არ ვწყვეტ მხოლოდ იმ იმედით რომ იქ ვინც არის მებრძოლი ადამიანები მათთვის მაგალითი მაინც ვიყო“, –ეს ფრაზა იყო მნიშვნელოვანი მისი მონათხრობიდან.

სტატიის მესამე გმირი მაია ოჯახური ძალადობის მსხვერპლია, ქმარი მასზე ფიზიკურად ძალადობდა.  ის არასრულწლოვანი გათხოვდა. რთული აღმოჩნდა მისი მძიმე ისტორიის მოსმენა, თუმცა მაია ცდილობდა ყველაფერი ეთქვა.  

მას ჰქონდა მოწოდება ქალებისადმი –„ადრე არ გათხოვდნენ! დროულად უნდა წამოვიდნენ მოძალადისგან, ასეთი ადამიანები არ იცვლებიან, არ უნდა გაჩერდნენ ქმართან არაფრის გამო. ყველა ქალს საკუთარი თავის იმედი უნდა ჰქონდეს, შემოუძახეთ საკუთარ თავს ქალებო და წამოდით! დაე, მე ვიყო ბოლო და უკანსკნელი ძალადობის მსხვერპლი!“

ჩემი მასალის რესპონდენტი  ქალები ვთვლი რომ  გმირები არინ.  პრობლემაზე საჯაროდ  საუბარი მათი მხრიდან უკვე გმირობაა.

გულო კოხოძე სამცხე-ჯავახეთში, საქართველოში, ცნობილ მედიაჰოლდინგის „სამხრეთის კარიბჭის“ მედიაჰაუსის დირექტორად მუშაობს. არასამთავრობო ორგანიზაცია „ტოლერანტში“ პიარ მენეჯერის თანამდებობის გარდა, გულო მუშაობს სამენოვან (ქართულ, რუსულ, აზერბაიჯანულ) გაზეთ „ფესვების“ რედაქტორად. მას ასევე უკავია ადგილი საქართველოს ჟურნალისტური ეთიკის ქარტიის საბჭოში.

Gulo Kokhodze

Historia trzech kobiet

Natia, Elene i Maja

Mój artykuł opowiada historie trzech różnych kobiet. Kobiety te chciały, aby ich historia została usłyszana i przeczytana przez innych.

62-letnia Elene, imigrantka zarobkowa, która przez 22 lata pracowała we Włoszech, utrzymywała swoją rodzinę w Gruzji. Gdy powróciła do kraju, poczuła się zupełnie obca we własnym domu. W artykule opowiada o okoliczności swojej rodzinnej alienacji.

Natia Markoidze jest Muzułmanką, mieszka w gminie Adigeni i opowiada o swojej walce oraz jak nie mogła znaleźć pracy ze względów religijnych.

„Oczywiście nie przestaję walczyć tylko w nadziei, że będę przykładem dla tych, którzy walczą”, – to mocne słowa z jej opowieści. 

Trzecia bohaterka artykułu, Maja, jest ofiarą przemocy domowej. Jej mąż znęcał się nad nią fizycznie. Wyszła zamąż jako nieletnia. Niełatwo przyszło wysłuchać jej trudnej historii, lecz Maja starała się opowiedzieć wszystko czego doświadczyła.

Jej apel do kobiet – „Nie wychodźcie wcześniej zamąż! Jeśli tylko jest taka potrzeba, od razu musicie opuścić sprawcę, takie osoby się nie zmieniają, nie powinnyście zostawać z mężem tylko po to, żeby z nim być. Każda kobieta powinna uwierzyć w siebie, weźcie się w garść i odejdźcie! Niech ja będę ostatnią i ostateczną ofiarą przemocy!”

Kobiety, które przedstawiam w tekście uważam za bohaterki. Mówienie publiczne o problemie jest już z ich strony bohaterstwem.