Tata (Natia) Kachkachishvili

Leben mit Behinderung in Georgien

Viele Versprechungen aber wenig Unterstützung für Menschen mit Behinderung

Ein unangepasstes Umfeld, unzugängliche Gesundheitsdienstleistungen und fehlendes Bewusstsein sind Probleme, auf die Behinderte tagtäglich stoßen. Wie man sich erzählt, habe sich die Einstellung in den letzten Jahren wesentlich verbessert. Doch ein überall zugängliches Umfeld und allgemeine Dienstleistungen gibt es bis heute nicht; bis zur gewünschten Wirklichkeit ist es noch ein weiter Weg. Obwohl in Georgien der Schutztag der Behindertenrechte seit bereits 23 Jahren gefeiert wird, sind weitere Anstrengungen notwendig, um Barrierefreiheit zu ermöglichen. 

Vor drei Jahren trat das Gesetz über die Behindertenrechte in Kraft. Das Gesetz verpflichtet staatliche Stellen, Aktionspläne aufzustellen und umzusetzen. Die Behinderten haben mehr Garantien bekommen, welche jedoch nicht ausreichen, um Unterstützungsleistungen zu gewähren. Für ein unabhängiges Lebens ist es wichtig, individuelle Ansätze zu entwickeln. 

Frauen mit Behinderung halten eine Sensibilisierung von Menschen verschiedener Berufe, insbesondere Ärzten und Polizeibeamten, für notwendig. Sie sagen, diejenigen, die die Gemeinschaft schützen sollen, sind mit den Problemen der Behinderten nicht vertraut. Besonders problematisch seien die Beschäftigung von Behinderten und die Zugänglichkeit zu Dienstleistungen. 

Behinderten Frauen sind eine doppelt betroffene Gruppe, und kleine Verbesserungen können ihre Situation im Laufe der Jahre nur unwesentlich verbessern. Kompetenz und Bildung werden oft als Hindernisse für die fehlende Beschäftigung behinderter Menschen genannt, die der Staat nicht bieten kann. Es gibt keine Rehabilitationsprogramme für Behinderte über 18 Jahren, obwohl sie diese Rehabilitation ständig brauchen und sie kostspielig ist. 

Eines der Probleme, über die Frauen mit Behinderungen sprechen, ist die Unmöglichkeit, staatlich finanzierte Screening-Programme in Anspruch zu nehmen. Trotz vieler Versprechungen gibt es in Kutaisi kein Allgemeinkrankenhaus und sie können immer noch keine angemessenen Leistungen erhalten.

Die Betroffenen halten die Einbeziehung von Behindertenorgnisationen und Gemeindemitgliedern in Entscheidungsprozesse für wichtig und sagen, Menschen mit Behinderung sollten nicht nur als Empfänger von Sozialleistungen betrachtet werden. 

თათა (ნათია) კაჭკაჭიშვილი

როგორ ცხოვრობენ შშმ პირები?

ძალიან ბევრი პრობლემა და ბარიერი

არაადაპტირებული გარემო, მიუწვდომელი ჯანდაცვის  სერვისები და  არასაკმარისი ცნობიერება არის იმ  პრობლემების ნაწილი, რომლებსაც შშმ პირები  ყოველდღიურად აწყდებიან. როგორც თავად ამბობენ, ბოლო წლების განმავლობაში მიდგომა და დამოკიდებულება მნიშვნელოვნად  გაუმჯობესდა,  თუმცა ყვგელასთვის  თანაბრად ხელმისაწვდომი გარემოს შექმნა და უნივერსალური სერვისების დანერგვა არ ხდება და სასურველ რეალობამდე ჯერ ისევ შორია. მიუხედავად იმისა, რომ საქართველოში შშმ პირების უფლებების დაცვის დღე 23 წელია აღინიშნება, მეტი ძალისხმევაა საჭირო ბარიერების დასაძლევად. სამი წლის წინ შევიდა ძალაში კანონი შშმ პირთა უფლებების შესახებ, რომელმაც სახელმწიფო უწყებებს სამოქმედო გეგმების შექმნა და განხორცილება დაავალა, მეტი გარანტია მიიღეს შშმ პირებმა, თუმცა არც ეს არის საკმარისი და დამოუკიდებელი ცხოვრების ხელშემყობი სერვისების შესაქმნელად საჭიროა ყურადღება გამახვილდეს ინდივიდუალურ მიდგომებზე. შშმ პირთა შესახებ სხვადასხვა პროფესიის ადამიანების, მათ შორის ექიმების და პოლიციელების ნაწილის ცნობიერების ამაღლებას აუცილებლად მიიჩნევენ თავად შშმ ქალები და ამბობენ, რომ  ტერმინები და მიმართვის ფორმები არ იციან იმ ადამიანებმა, რომლებიც ამ თემის წევრთა უფლებებს უნდა იცავდნენ.გამორჩეულად პრობლემურია დასაქმება და სერვისებზე ხელმისაწვდომობა.  შშმ ქალები ორმაგად მოწყვლადი ჯგუფია და მცირედი გაუმჯობესება მათ მდგომარეობას წლების განმავლობაში მნიშვნელოვნად უკეთესობისკენ ვერ ცვლის. შშმ პირთა  დასაქმებისთვის ხელისშემშლელად ხშირად კომპეტენცია და განათლება სახელდება, რასაც ასევე ვერ უზრუნველყოფს სახელმწიფო. 18 წელს ზემოთ შშმ პირებისთვის არ არსებობს სარეაბილიტაციო პროგრამები, მაშინ როდესაც მათ რეაბილიტაცია მუდმივად სჭირდებათ და ეს ძვირადღირებული პროცედურებია. ერთ –ერთი პრობლემა, რაზეც შშმ ქალები საუბრობენ, სახლემწიფო დაფინანსებით მიმდინარე სკრინინგ პროგრამებით სარგებლობის შეუძლებლობაა, მიუხედავად არაერთი დაპირებისა,  ქუთაისში უნივერსალური ტექნიკით აღჭურვილი  კლინიკა არ არის  და შესამაბისად მომსახურებას ამ დრომდე  ვერ იღებენ. რესპონდენტები  გადაწყვეტილების მიღების პროცესში  შშმ  პირთა სათემო ორგანიზაციების და თემის წევრების ჩართულობას მიიჩნევენ მნიშვნელოვნად და ამბობენ, რომ შშმ პირები არ უნდა მიიჩნეოდნენ  მხოლოდ სოციალური სარგოს მიმღებად. 

თათა კაჭკაჭიშვილი არის მულტიმედიური ჟურნალისტი, რომელსაც აქვს მედიაში მუშაობის ორ ათწლეულის გამოცდილება, მათ შორის 13 წელი რადიო თავისუფლების კორესპონდენტად ქუთაისსა და საქართველოს იმერეთის რეგიონში. მისი ყოველდღიური რეპორტაჟი მოიცავს თემების ფართო სპექტრს, პოლიტიკიდან, ეკონომიკიდან და ადამიანის უფლებებიდან დაწყებული, ქალთა უფლებებამდე, მიგრაცია, კონფლიქტები, სოციალური საკითხები და კულტურა. იგი ოსტატურად ქმნის როგორც რადიო სიუჟეტებს, ასევე პუბლიკაციებს სხვადასხვა ვებსაიტებისთვის, გარდა ამისა, აწარმოებს ფოტოებსა და ვიდეო კონტენტს სოციალური მედიის პლატფორმებისთვის. თათა ფლობს საგამოძიებო ჟურნალისტიკის ძლიერ უნარებს და გამოირჩევა როგორც გაზეთის რეპორტიორი.

Tata (Natia) Kachkachishvili

Życie z niepełnosprawnością w Gruzji

Wiele obietnic przy niewielkim wsparciu dla osób niepełnosprawnych

Nieprzystosowane środowisko, niedostępna opieka zdrowotna i niewystarczająca świadomość to tylko niektóre z problemów, z którymi na co dzień borykają się osoby niepełnosprawne. Jak sami mówią, choć podejście i postawa społeczeństwa do niepełnosprawności uległy znacznej poprawie przez ostatnie lata, jednak stworzenie dla nich systemu dostępu na równych prawach z innymi i wprowadzenie powszechnych usług nie następuje i jest dalekie od pożądanej rzeczywistości. Pomimo tego, że Dzień Ochrony Praw Osób Niepełnosprawnych obchodzi się w Gruzji od 23 lat, potrzebne są dalsze wysiłki, aby pokonać bariery. Trzy lata temu weszła w życie ustawa o prawach osób niepełnosprawnych, która nakazywała organom państwowym tworzenie i wdrażanie planów działania, a osoby niepełnosprawne otrzymały więcej gwarancji, choć i one są niewystarczające. Aby stworzyć usługi wspierające niezależne życie osób niepełnosprawnych, należy zwrócić uwagę na indywidualne podejście. Kobiety z niepełnosprawnościami uważają za konieczne podnoszenie świadomości ludzi różnych zawodów, w tym lekarzy i policji, na temat osób niepełnosprawnych oraz twierdzą że osoby, które mają stać na straży praw członków tej społeczności nie znają odpowiedniej terminologii i sposobów komunikacji. Szczególnie problematyczne jest zatrudnienie oraz dostęp do usług. Kobiety z niepełnosprawnościami to grupa podwójnie bezbronna a niewielkie usprawnienia nie były w stanie znacząco poprawić ich sytuacji na przestrzeni lat. Kompetencje i wykształcenie są często wymieniane jako przeszkody w zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, którym państwo nie jest w stanie zapewnić zatrudnienia. Brakuje programów rehabilitacyjnych dla osób niepełnosprawnych powyżej 18 roku życia, chociaż osoby te wymagają ciągłej rehabilitacji i są to wysokie koszta. Jednym z problemów, o którym mówią niepełnosprawne kobiety, jest brak możliwości korzystania z programów badań przesiewowych finansowanych przez państwo.  W Kutaisi, mimo wielu obietnic, brakuje kliniki wyposażonej w odpowiedni sprzęt. Respondentki uważają, że ważne jest zaangażowanie organizacji społecznych osób niepełnosprawnych i członków społeczności w proces decyzyjny oraz twierdzą, że osoby niepełnosprawne nie powinny być traktowane jedynie jako odbiorcy świadczeń socjalnych