Girls opposing early marriage
In Georgia at the beginning of October, a 14-year-old girl was killed by her so-called husband. The girl fell victim to a harmful tradition – illegal early marriage. This is how Muslim Meskhetians used to marry in the past.
Ainur and Ia Kamalovs were the first girls from their village to graduate from school and then college. Their mother also wanted to study, but she was only able to finish sixth grade. However, she made her daughters an example for the girls of her neighborhood. Since then, girls here have started to think about studies and work, and there are no more cases of early marriage in the repatriated Meskhi ethnic group.
These people were evicted from South Georgia in 1944. A small number of them returned after 50 years. About 40 Meskhi families live in Ianeti village of Samtredia municipality.
The letter says that many good things have happened here in recent years, but there are also many problems: the repatriated Meskhetians live in isolation, their unfinished school building is in disarray. There is no municipal transport, kindergarten, playground for children, square. The settlement has no beauty salon, pharmacy, shop.
People here cite numerous unpleasant examples from their lives, how they are laughed at when they go into a store and cannot speak Georgian properly, how their long dresses and headscarves are looked at with hatred, how they are called “Turks, Tatars”.
The letter discusses many issues, but the main focus is still on girls: “It took years and a lot of work (by the school, non-governmental organizations, government structures) to prevent parents from marrying their children off early … Girls also realized that it is good to study, have a profession, have their own income … They want a different, better life than their mothers.”
The letter was published by the highly-rated news portal www.momsedu.ge – a space created by women for women.
About the Author
Lali Shengelia is an internally displaced person from Abkhazia who currently lives in Kutaisi, Georgia. With an impressive 40 years of journalistic practice, her career has evolved from the Soviet press to contributions to national independent media. She is currently the editor of the information department of the NGO Women’s Fund Sukhumi and a human rights advocate and trainer. She also runs the blog Women from Ukraine. Lali, who has a husband, three children and two grandchildren, fearlessly tackles challenges, embraces innovation, enjoys numerous hobbies and deeply values her life.
Mädchen wehren sich gegen Frühehe
Anfang Oktober hat der so genannte Ehemann ein 14-jähriges Mädchen in einer georgischen Region getötet. Das Mädchen wurde Opfer einer schädlichen Gepflogenheit, einer rechtswidrigen Frühehe. So früh heirateten auch auch die Vertreterinnen der moslemischen Mes‘chen…
Ainur und Ia Kamalov sind die ersten Mädchen aus ihrem Dorf, die eine Schule und eine Berufsschule absolvierten. Auch ihre Mutter wollte lernen, konnte jedoch lediglich sechs Klassen besuchen. So machte sie ihre Töchter zu einem Vorbild in der Nachbarschaft… Seitdem denken die dortigen Mädchen an ihre Errungenschaften. Mittlerweile gibt es nicht einmal Einzelfälle der Frühehe unter den zurückgesiedelten Mes‘chen…
Diese Menschen wurden 1944 aus Südgeorgien vertrieben. Ein kleiner Teil von ihnen ist nach 50 Jahren zurückgekehrt. Bis zu 40 Familien der Mes‘chen leben im Dorf Ianeti der Gemeinde Samtredia.
Der Artikel berichtet darüber, dass viel in der Region in den letzten Jahren geleistet wurde, es jedoch auch noch viele Probleme gibt: die zurückgesiedelten Mes‘chen leben isoliert, das Gebäude ihrer unvollständigen Schule ist in Unordnung. Es gibt keine öffentlichen Verkehrsmittel, keinen Kindertgarten, keinen Spielplatz und keinen Erholungspark. In der Siedlung gibt es keine Drogerie, keine Apotheke und keinen Supermarkt.
Die örtlich Ansässigen führen zahlreiche unangenehme Beispiele aus ihrem Leben an: wie man sie auslacht, wenn sie in einen Laden gehen und nicht richtig Georgisch sprechen können, wie verhasst man ihre langen Kleider und Kopftücher ansieht, wie man sie „Türken, Tataren“ nennt.
Der Artikel reißt viele Probleme an, doch der Schwerpunkt liegt auf den Mädchen:
„Es hat Jahre gedauert und viel Arbeit von Schulen, NGOs, und Regierungseinrichtungen gekostet, damit die Eltern auf eine frühe Eheschließung ihrer Kinder verzichten… Auch die Mädchen haben verstanden, wie gut es ist, zu lernen, einen Beruf zu ergreifen und eigene Einkünfte zu haben… Sie wollen ein besseres Leben, besser als das ihrer Mütter“…
Das Schreiben wurde veröffentlicht auf einem renommierten Portal www.momsedu.ge Es ist eine Plattform, die von Frauen für Frauen eingerichtet wurde.
ლალი შენგელია
გოგონები ადრეული ქორწინების წინააღმდეგ
ოქტომბრის დასაწყისში საქართველოს ერთ–ერთ კუთხეში 14 წლის გოგონა მოკლა ე.წ. ქმარმა. გოგონა მავნე ტრადიციის, უკანონო ნაადრევი ქორწინების მსხვერპლი გახდა. ასე ადრე თხოვდებოდნენ მუსლიმ მესხთა წარმომადგენლებიც…
აინური და ია კამალოვები იყვნენ პირველები, რომლებმაც სკოლა და მერე კოლეჯი დაამთავრეს.
მათ დედასაც უნდოდა სწავლა, მაგრამ მარტო 6 კლასის დამთავრება შეძლო, თავისი ქალიშვილები კი უბნის მაგალითად აქცია… მას შემდეგ დაიწყეს აქაურმა გოგონებმა ფიქრი სწავლაზე, სამსახურზე და ადრეული ქორწინების შემთხვევებიც აღარაა რეპატრიანტი მესხების ეთნიკურ ჯგუფში…
ეს ადამიანები 1944 წელს გაასახლეს სამხრეთ საქართველოდან. მათი მცირე ნაწილი 50 წლის შემდეგ დაბრუნდა.
მესხთა 40-მდე ოჯახი ცხოვრობს სამტრედიის მუნიციპალიტეტის სოფელ იანეთში.
პუბლიკაციაში მოთხრობილია იმაზე, რომ ბევრი სიკეთე დაეტყო აქაურობას ბოლო წლების მანძილზე, მაგრამ პრობლემაც ბევრია: რეპატრიანტი მესხები იზოლირებულად ცხოვრობენ, მათი არასრული სკოლის შენობა მოუწესრიგებელია. არ არის მუნიციპალური ტრანსპორტი, საბავშვო ბაღი, გასართობი მოედანი ბავშვებისთვის, სკვერი. დასახლებას არ აქვს სილამაზის სალონი, აფთიაქი, მაღაზია.
აქაურებს ბევრი უსიამოვნო მაგალითი მოჰყავთ თავიანთი ცხოვრებიდან, როგორ დასცინიან, როცა მაღაზიაში შესულები ვერ ლაპარაკობენ გამართული ქართულით, როგორ ამრეზით უყურებენ მათ გრძელ კაბებს, თავშალს. როგორ ეძახიან „თურქებს, თათრებს“.
წერილში ბევრ საკითხზეა გამახვილებული ყურადღება, მაგრამ პუბლიკაციის მთავარი აქცენტი მაინც გოგონებზე კეთდება:
„წლები და დიდი მუშაობა დასჭირდა (სკოლის, არასამთავრობო ორგანიზაციების, სამთავრობო სტრუქტურების), რომ შვილების ადრე გათხოვებაზე უარი ეთქვათ მშობლებს… გოგონებიც მიხვდნენ, რომ კარგია სწავლა, პროფესია, საკუთარი შემოსავალი… მათ სხვანაირი, დედებზე უკეთესი ცხოვრება უნდათ“…
ნო ტვილდიანი, 22 წლის მწერალი და ჟურნალისტი, არის შავი ზღვის საერთაშორისო უნივერსიტეტის წარჩინებული კურსდამთავრებული, ოთხი წლის განმავლობაში სტიპენდია და წითელი დიპლომით დაამთავრა. 19 წლის ასაკში მან აღიარება მოიპოვა თავისი პირველი რომანის გამოქვეყნებით. ამჟამად იგი გულმოდგინედ მუშაობს მეორე წიგნზე. ანო მიისწრაფვის კიდევ უფრო განავითაროს წერითი და ჟურნალისტური უნარები, ამ სფეროში წარმატების მიღწევას. მისი ინტერესები ვრცელდება მსოფლიო ისტორიასა და პოლიტიკაზე და გეგმავს ამ თემების ფართოდ შესწავლას. ანო გამოხატავს მადლიერებას ბათუმის რეპორტიორ ქალთა აკადემიაში მისი გამოცდილების ტრანსფორმაციული გავლენისთვის და აფასებს იმ ღირსშესანიშნავ პიროვნებებს, რომელთა შეხვედრის პრივილეგია ჰქონდა.
Dziewczęta bronią się przed wczesnymi małżeństwami
Na początku października w jednym z regionów Gruzji tak zwany mąż zabił 14-letnią dziewczynę. Dziewczyna stała się ofiarą szkodliwej tradycji, nielegalnego wczesnego małżeństwa. Tak zwykło się żenić przedstawicielek muzułmańskich Meschetyjczyków…
Ainur i Ia Kamalowowe jako pierwsze ukończyły szkołę, a następnie uniwersytet. Ich matka również chciała się uczyć, lecz udało jej się ukończyć jedynie sześć klas. Jej córki stały się więc przykładem dla okolicy… Dzięki nim inne dziewczyny zaczęły również myśleć o nauce i pracy, a wczesne małżeństwa w repatriowanej grupie etnicznych Meschów stały się historią…
Ludność ta została wysiedlona z południowej Gruzji w 1944 roku. Niewielka część z nich wróciła po 50 latach. We wsi Ianeti w gminie Samtredia mieszka około 40 rodzin Meschów.
Autorka artykułu dowodzi, że w ostatnich latach zrobiono tu wiele dobrego, choć nadal jest wiele problemów: repatriowani Meckhowie żyją w odosobnieniu, a ich nieukończony budynek szkolny pozostaje zaniedbany. Brakuje komunikacji miejskiej, przedszkola, placu zabaw dla dzieci, skweru. W miejscowości nie ma salonu kosmetycznego, apteki, sklepu. Miejscowi przytaczają wiele nieprzyjemnych przykładów ze swojego życia, w tym wyśmiewanie się z nich kiedy w sklepie nie mówią płynnie po gruzińsku oraz nieprzyjazne spojrzenia na ich długie suknie i chusty. A także nazywanie ich „Turkami, Tataram”.
Tekst porusza wiele kwestii, jednak głównym tematem są dziewczęta:
„Trzeba było wiele lat i ciężkiej pracy (szkoły, organizacji pozarządowych, struktur rządowych), aby uświadomić rodziców, żeby nie wydawali dzieci przedwcześnie zamąż… Dziewczyny też zdały sobie sprawę, że dobrze jest się uczyć, mieć zawód, własne dochody… Chcą innego, lepszego życia niż ich matki”.